Nad bramą wejściową do
kompleksu klasztornego na Monte Cassino widnieje duży napis „PAX” – „pokój”.
Tymczasem to miejsce kontemplacji i mozolnej pracy na cześć Pana stało się
świadkiem jednych z najbardziej zaciekłych działań wojennych w czasie II wojny
światowej. Kiedy podjeżdżaliśmy do klasztoru, właściwie kiedy jeszcze
patrzyliśmy nań z dołu i kiedy wcześniej oglądaliśmy makiety rejonu pozwalające
sobie w pełni wyobrazić ukształtowanie terenu, z trudem można było uwierzyć, że
ktoś szalony mógł usiłować nie tylko się wspinać po tych stromych wzgórzach,
ciągnąć sprzęt wojskowy, ale jeszcze próbować zdobyć taką twierdzę. Nic
dziwnego, że zdecydowano się ją zbombardować z powietrza. Choć w dalszym ciągu
uważam to za barbarzyństwo, nawet wziąwszy pod uwagę militarną (przez
niektórych kwestionowaną) i moralną zasadność takich działań. 
Każdy wie, że w pobliżu Monte Cassino znajduje się najsłynniejszy chyba polski cmentarz wojskowy na obczyźnie. Osobiście wyobraziłem go sobie odrobinę inaczej na podstawie dawniej oglądanych relacji telewizyjnych i zdjęć. Cmentarz również okazał się mniejszy niż to sobie przedstawiłem w wyobraźni. Ten, który oglądaliśmy w Loreto, jest położony urokliwie, mając przed sobą rozległą panoramę okolicy i widok na sanktuarium. Tutaj natomiast widoki w dole można głównie podziwiać z klasztoru, natomiast sam cmentarz jest w miejscu bardziej osłoniętym i widać z niego głównie okoliczne zadrzewione wzgórza i monumentalną bryłę klasztornego kompleksu na Monte Cassino. Choć można też dostrzec jakiś fragment tej imponującej panoramy, która roztacza się z sanktuarium.
Trudno nie czuć wzruszenia, kiedy się stąpa pośród tych żołnierskich mogił. Wielu z tych żołnierzy przeszło długą drogę, mając nadzieję powrotu do Polski. Nie doszli do niej. Zresztą, gdyby wrócili, z pewnością nie spotkaliby przyjęcia takiego, jakie należy się bohaterom walk z wrogiem. W końcu Polska znalazła się pod kolejną okupacją. Część z żołnierzy spoczywających na tym cmentarzu pewnie zdążyła się z nią zetknąć 17 września. Pewnie ich rodzinne miejscowości znalazły się poza terytorium okrojonej Polski – teraz już niepodzielnie pod czerwonym dyktatem.
Także tutaj mieliśmy
sposobność uczestniczenia we Mszy św. w niezwykłym miejscu – otoczeni mogiłami
polskich żołnierzy, mając za plecami benedyktyński klasztor wnoszący się na
górze – jak forteca broniąca dostępu siłom ciemności.
Właśnie zbliża się kolejna rocznica zwycięskiej bitwy z bolszewikami. Wówczas –
15 sierpnia 1920 r. – udało nam się z Bożą pomocą odepchnąć barbarzyńską
nawałę. W 1939 nie podołaliśmy przeciwko dwóm barbarzyńcom nadciągającym z
Zachodu i Wschodu. Tak w roku 1920, jak i w latach 1939-1945 broniliśmy
wartości i cywilizacji, które symbolizuje ten klasztor widoczny na wzgórzu z
cmentarza polskich żołnierzy. Tę bitwę wygrali, ale nie wygrali niestety
niepodległości Polski jak w roku 1920.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz