Pisarz się puszcza

W ostatnich dniach nieco szumu narosło wokół informacji, że znany i popularny obecnie pisarz stał się twarzą jeszcze bardziej znanej i popularnej marki samochodów. Z jednej strony posypały się na niego gromy, z drugiej zaczęto go usprawiedliwiać. Sam pisarz studził nawet swoich obrońców, którzy w niewybrednych słowach wypowiadali się o jego adwersarzach – również pisarzach. Temat uznano za na tyle wart uwagi, że poświęcono mu nawet sporo czasu antenowego w programie kulturalnym publicznego radia. Nie wiem, ile w sumie bito tę pianę, bo dojechałem do domu – a radia zazwyczaj słucham w aucie – jednak z pewnością nie było to marne 15 minut, bo tyle mniej więcej jechałem, gdy audycja jeszcze trwała.

Podejrzewam, że przeciwnicy śląskiego prozaika (domyślcie się sami, o kogo chodzi) wśród pisarzy – przynajmniej w niektórych przypadkach – krytykują go ze zwykłej zazdrości: do nich nikt nigdy się nie zwrócił z propozycją lansowania znanej marki samochodów i prawdopodobnie nawet nikt nigdy nie wpadłby na pomysł, aby zatrudnić ich do reklamowania choćby głupich odkurzaczy czy dajmy na to – co byłoby bliższe ich zawodowi – marki drogich, a niezawodnych piór wiecznych. Gdyby się ktoś taki zwrócił, oczywiście z całą wyniosłością i świadomością rangi swego powołania odmówiliby, dając łachmycie z agencji reklamowej do zrozumienia, że są ponad tak przyziemne i trywialne sprawy – im w końcu chodzi o SZTUKĘ! Mniejsza o to, że żony nie stać na nową letnią sukienkę, a dzieci drugi rok chodzą w tych samych podniszczonych butach. 

Sam pomysł zatrudnienia pisarza był znakomity i pomysłodawcy należy się od jego/jej firmy premia. Szum wokół sprawy bowiem jest, podkręcił go też pisarz publikując na stronie internetowej informację o swojej nowej funkcji. Zrobiła się mała zadyma, a przecież o to chodzi – mówi się o pisarzu, a jednocześnie mówi się o reklamowanej marce. Nawet jeśli w audycji radiowej unika się podawania nazwy auta ze względu na posądzenie o kryptoreklamę, to i tak znając nazwisko pisarza każdy bez trudu znajdzie sobie informację w Internecie. W sumie działa to na korzyść zarówno śląskiego prozaika, jak i zatrudniającej go firmy. Obie strony mają potrzebny im rozgłos, a być może przełoży się to i na wzrost sprzedaży ich produktów – książek i aut. 

I można by w gruncie rzeczy na tym poprzestać. Tyle tylko, że zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy „sprzedawania się” pisarza nie dostrzegli chyba jednej drobnej kwestii. Otóż wygląda na to, że proceder ten autor zaczął uprawiać parę lat wcześniej, ale wówczas niewielki zasięgiem szum podniósł się jedynie na portalach, które ogólnie i umownie można określić jako „prawicowe” i „konserwatywne”. Przede wszystkim konserwatywny wówczas pisarz zaskoczył wszystkich wiadomością, iż zaczął pisywać na łamach tygodnika robionego przez byłych komuchów i ogólnie raczej światopoglądowo niezbyt mu bliskiego. Było to o tyle dziwne, że pisarz do tamtej pory angażował się w przedsięwzięcia dalekie od tzw. „mejnstrimu”. Nie tylko dalekie – dodajmy – ale też z pewnością gorzej płatne. A – jeśli pamięć mnie nie myli – śląski prozaik miał już wówczas pierwsze dziecko, więc też i rodzinę na utrzymaniu. 

Stopniowo okazało się, że konserwatyzm pisarzowi się przejadł, życie polityczne zaczęło go razić swoją schematycznością (czemu się specjalnie nie dziwię) i ogólnie zaczęła go interesować przede wszystkim literatura, co przełożyło się na lansowanie swojej własnej postaci, a także zerwanie niektórych dawnych przyjaźni literackich (czego głośnym przykładem była animozja między nim a jednym z „postsmoleńskich” poetów). Gdzieś pojawiała się seria wysmakowanych zdjęć autora w dobrze skrojonych garniturach, gdzieindziej wywiad dla arcyliberalnej gazety promującej sodomię i in vitro. Potem felietony zamieszczane w kobiecym magazynie tejże arcyliberalnej gazety. Pisarz zaczął bywać na salonach, a wstęp umożliwiał mu stosowny „paszport” otrzymany za literackie zasługi. 

Tak więc lansowanie znanej marki samochodów wydaje się jedynie konsekwencją dokonanego przed paru laty wyboru. Czy mam za taki pomysł na życie i zarabianie pieniędzy pisarza potępiać? No cóż… za czasów komuny nie zostawiłbym na nim suchej nitki. Dzisiaj mnie to po prostu wisi i powiewa. Sam dorzuciłem zresztą właśnie parę płatków śniegu do tej toczącej się kuli.