Kolejny koniec komunizmu w Polsce

Minister Błaszczak obwieścił, że wraz z podpisaniem ustaw o Krajowej Radzie Sądownictwa i Sądzie Najwyższym skończył się w Polsce komunizm. Przypomina to oczywiście scenę, kiedy drżącym głosem dawno temu pewna znana aktorka obwieściła światu z telewizji koniec komunizmu.

Choć minister Błaszczak ma większe prawo do użycia tych słów niż owa aktorka (wówczas chyba niewiele osób potraktowało jej wypowiedź całkiem serio), to pozwolę sobie zachować daleko posunięty sceptycyzm. Nie dlatego, bym chciał się wpisywać w nakręcaną ewidentnie z Zachodu i ze Wschodu, ale też przez „użytecznych idiotów” w Polsce, histerię, jakoby nadciągała jakaś dyktatura czy że rządy PiS to rządy bolszewickie (jeśli już, to dużo więcej z bolszewią mieli wspólnego towarzysze z PO, a także ci, którzy pod Sejmem dziś protestują). Mam po prostu wątpliwości, czy ta reforma położy ostateczny kres złogom komunizmu. Raczej usunie kolejny potężny relikt tamtej epoki. Ale tych reliktów jest po prostu jeszcze sporo. A dość potężna ich dawka tkwi w mentalności żyjącej w Polsce tzw. „inteligencji” wychowanej na strawie serwowanej im przez post-komunistyczne media, a zwłaszcza pewien dziennik postępowej, „europejskiej”, wykształconej na uniwersytetach „inteligencji” z dużych miast.

Jeśli już o reliktach mowa, to wspomniana aktorka dała właśnie przykład takiej mentalności sypiąc bluzgiem pod adresem ministra Błaszczaka. Zadziwiające, że w dzisiejszej Polsce bluzg nieodmiennie kojarzy się z tzw. „inteligencją”. Im naprawdę ciężko odnaleźć się w nowej rzeczywistości, stąd ogólna nerwowość, wściekłość i wrzask. Chyba trzeba odczekać te czterdzieści lat, by wreszcie wejść do Ziemi Obiecanej. Pewnie już nie dożyję.

Zwiastun filmu „Luter i rewolucja protestancka” Grzegorza Brauna

O Lutrze bez retuszu

Już wkrótce okrągła, bo pięćsetna, rocznica tragicznego w skutkach wystąpienia Marcina Lutra. Grzegorz Braun właśnie kończy swój najnowszy film dokumentalny poświęcony twórcy reformacji. Wszelkie obchody tej tragedii z udziałem dostojników Kościoła katolickiego, to moim zdaniem głębokie nieporozumienie. Tym bardziej należy szerzyć wiedzę i wspierać inicjatywy takie, jak film reżysera „Marszu wyzwolicieli”.

Premiera już 12 listopada. Z pewnością warto będzie zobaczyć.

Od islamu wybaw nas, Panie!

Niektóre media ekscytują się odpowiedzią, jakiej udzielił Cezary Pazura (atakowany przez postępowych celebrytów za udział w Różańcu do granic) prof. Jerzemu Stuhrowi. Oczywiście Cezary Pazura ma prawo prostować błędne i przekłamane informacje na swój temat (tym bardziej, jeśli przypisanych mu słów nie wypowiedział) i po swojemu rozumieć modlitwę. 

Mam jednak pytanie: Czy modlitwa przeciwko islamizacji, przeciwko temu, „żeby islamu w Polsce nie było”, faktycznie jest „bluźnierstwem”, jak chce znany aktor i reżyser? 

Modlimy się: „od powietrza, głodu, ognia i wojny wybaw nas, Panie”. Islam to religia wojny, wbrew temu, co głoszą sami jego wyznawcy. Czy zatem, jeśli będziemy modlić się np.: „Od islamu wybaw nas, Panie”, to popełniamy grzech bluźnierstwa? Wolne żarty!

Srogość prymasa

Chciałbym, aby prymas Polski, tak jak w swojej wypowiedzi o problemie imigracji, był równie stanowczy w swoich wystąpieniach na temat polityków, którzy określają się jako katolicy, przystępują do Komunii św., a jednocześnie sieją zgorszenie i zamęt popierając aborcję, in vitro czy tzw. „małżeństwa” homoseksualne. 

Chciałbym, aby nasz prymas surowo potępił hipokryzję takich polityków – a także księży! –  by zawołał: „Nie udzielę Komunii świętej politykom, którzy popierają zbrodnicze ustawodawstwo! Nie pozwolę na świętokradztwo!” 

Jakoś nie przypominam sobie takiej reakcji arcybiskupa Wojciecha Polaka. Ale może media po prostu nie nagłośniły? Może za mało czytam? A może łatwiej przytulić emigranta?

Jutro obrończynie wyjdą na ulice

Będą bronić prawa do mordowania. Tych najbardziej niewinnych z niewinnych, bo jeszcze nienarodzonych.

Czarne anioły, szwadrony śmierci w spódnicach. Z parasolkami.

Już słychać chichot diabła.

Złoty pył

Prawicowi dziennikarze wiedzą lepiej od Pana Boga

Zadziwiają mnie tzw. „prawicowi” dziennikarze, którzy przeciwstawiają się zakazowi handlu w niedzielę, czerniąc papier, dwojąc się i trojąc w obronie otwartych supermarketów, jakby nie było lepszych spraw.

Oczywiście mogą krytykować niespójności w proponowanym projekcie, a nawet zarzucać pomysłodawcom hipokryzję i tuczenie się na związkowych składkach. Albo rozczulać się nad tym, że otwarte supermarkety umożliwiają rodzinom wyjście z domu na lody i ciastko, inaczej spędzałyby je w przed komputerem i telewizorem (albo - o zgrozo! - może nawet niektórzy sięgnęliby po książkę lub co gorsza Biblię!).

Pytanie moje jednak jest proste: A co z trzecim przykazaniem Dekalogu? Pan Bóg też nie wiedział, co jest dla ludzi dobre? Czy może dla tych „prawicowych” dziennikarzy Dekalog to tylko taka legenda, coś w rodzaju mitów greckich – istotny składnik kultury europejskiej, ale traktować go serio nie trzeba? Nikt przecież nie będzie trzymał się jakichś „nieżyciowych” praw danych jakiemuś Żydowi przed paroma tysiącami lat na kamiennych tablicach, prawda?

Miesiąc temu

niespodziewanie odeszła do Pana moja Mama. Proszę o modlitwę o spokój Jej duszy.

Dolina żab

Corpus Christi

Cieplice 1744

Kolczyk w uchu Ezry Pounda i „dziarana” Europa

W swojej biografii Hilairego Belloca „Old Thunder” Joseph Pearce opisuje w pewnym momencie pojedynek poetycki, w jakim autor „Wielkich herezji” wziął udział. Ów pojedynek rozegrał się w Londynie na początku XX wieku, jeszcze przed wybuchem I wojny światowej. Hilaire Belloc zajął w nim drugie miejsce. Wśród uczestników tego konkursu znalazł się także Ezra Pound. Ów poeta „właśnie pojawił się w literackim Londynie, nosząc jeden kolczyk, który pewne panie uważały za bardzo skandaliczny”. 

Kiedy doszedłem do tego fragmentu parsknąłem śmiechem. Książkę Pearce’a czytałem na wakacjach. Spędzaliśmy je z żoną na Krecie w hotelu sprzedanym nam przez znane biuro podróży na zasadzie: „zmienimy twoje wakacyjne marzenia na nasze”, tzn. „my wiemy lepiej, czego wam trzeba i w ostatniej chwili przed wyjazdem poinformujemy was, że zarezerwowany pół roku temu hotel jest niedostępny”. 

Otóż hotel, podsunięty nam w zastępstwie, był bardzo rodzinny. Nie mam nic przeciwko hotelom dla rodzin. Wprost przeciwnie – popieram takie inicjatywy całym sercem. Problem w tym, że planowaliśmy z żoną coś kameralnego i spokojnego. Tymczasem znaleźliśmy się w otoczeniu głównie skandynawskich par i rodzin z dziećmi. Nie mam nic przeciwko Skandynawom. Problem w tym, że owi potomkowie wikingów byli... no cóż... specyficzni. Jakieś 10-20 lat temu pewnie uciekłbym z tego hotelu w popłochu obawiając się o życie i cześć mojej żony, domagając się asysty greckiej policji oraz odszkodowania od biura podróży. 

„Pewne panie” z początków XX wieku kolczyk w uchu Ezry Pounda uznałyby z pewnością za niewinny wybryk, gdyby trafiły do naszego hotelu. Bez dwóch zdań salwowałyby się również z niego ucieczką, jeśli wcześniej nie straciłyby przytomności z wrażenia. Ujrzałyby bowiem wokół istny pokaz sztuki tatuażu. Na żywo. Na obnażonych mniej lub bardziej ciałach potomków słynnych morskich barbarzyńców. 

Jeśli od czasu do czasu odruchowo chwytałem się za portfel i sprawdzałem, czy mam jeszcze komórkę, to nie było w tym nic dziwnego. Miałem uczucie, jakbym był na obozie duńskiej, szwedzkiej, a może norweskiej resocjalizacji (w oczach miałem komfortowe warunki, w jakich wyrok więzienia odsiaduje Breivik). 

Kilka obrazów utkwiło mi żywo w pamięci. Oto pewien brodaty jegomość siedzi w basenie – na głowie granatowa przeciwsłoneczna czapeczka. Jego wystający z wody, „dziarany” tułów wyglądał, jakby ktoś oblał go atramentem. Dwie „puszyste” Walkirie rozkładają się przy basenie, wylewając się ze swoich strojów kąpielowych – niemal jak wyjęte z karykatur przedstawiających żony wikingów – brakowało tylko charakterystycznych hełmów z potężnymi rogami. Jedna z nich przynajmniej wykazała się zmysłem „estetycznym” – jej tatuaż był kolorowy: po potężnej łydce wiły się jakieś ryby czy inne morskie stwory. W sali przy napojach stoi młoda, ładna blondynka. Obraca się bokiem i widzę, że po jej nodze pną się granatowo-czarne bazgroły, które kończą się gdzieś na szyi. I jeszcze jeden, bynajmniej nie ostatni, przypadek: obok stolika, przy którym spożywamy posiłek, przechodzi pewien młodzieniec ze zwieszonymi jak goryl ramionami i swoją posturą mocno to zwierzę przypominając. Oba ramiona, a także tułów pobazgrane granatowymi esami-floresami. Tutaj na serio zastanawiałem się, czy to aby nie jakiś bandzior na wakacjach. 

„Pewne panie” z literackiego Londynu początków XX wieku na pewno nie chciałyby spędzać wakacji w takim towarzystwie. My także czuliśmy się nieswojo. A to przecież po prostu współczesna Europa. Coś, co niegdyś kojarzyło się z marynarzami i światkiem kryminalnym, teraz stało się normą. Smutne wydało mi się, że dla dzieci, które w tym rodzinnym hotelu spędzały wakacje, to normalność. Wokół siebie oglądały przecież na co dzień oszpecone ciała (doprawdy trudno nazwać to „sztuką” – choć pewnie „wyrafinowani” naziści zrobiliby sobie z tego niejeden ciekawy abażur – aż ciarki przechodzą po plecach na samą myśl). 

Przez dwa tygodnie postanowiłem wyłączyć się i odpocząć, trzymając z daleka od masmediów. Kiedy wróciliśmy do Polski, zwróciłem w szczególności uwagę na jedną z informacji z Wielkiej Brytanii. Brytyjczycy ustawiali się do salonów tatuażu, by dać „wydziarać” sobie pszczółkę. Taki gest solidarności z Manchesterem. Pomyślałem sobie, że strasznie to głupie. Choć ci biedni ludzie pewnie mieli dobre intencje – chcieli jakoś wyrazić swoją solidarność i łączność z ofiarami. 

Cóż... oni już nie znają czegoś takiego, jak świętych obcowanie, modlitwa jest dla nich pewnie czymś obcym i niezrozumiałym, Msza Święta wydaje im się zapewne czymś nudnym. Tak samo zresztą chyba obcy jest im duch walki. Zamiast więc modlitwy, tatuują się. Zamiast przeciwstawić się przemocy, broniąc swoje rodziny, rysują kolorowe obrazki na chodnikach... 

W Księdze Kapłańskiej czytamy: „Nie będziecie nacinać ciała na znak żałoby po zmarłym. Nie będziecie się tatuować” (Kpł 19,28). Kiedyś wydawało mi się, że to stary zakaz mający znaczenie i sens jedynie w czasach starożytnego Izraela. Okazuje się, że brzmi jakoś dziwnie aktualnie.

Nasze małe greckie wakacje IV

Hańba!

To, co się dzieje wokół ekshumacji ciał ofiar katastrofy smoleńskiej, jest porażające. Ale chyba bardziej porażające od tej makabrycznej i bolesnej dla rodzin ofiar sytuacji jest zachowanie członków PO. W zasadzie nic mnie już nie zdziwi. Ci ludzie wydają się być pozbawieni elementarnego, zwykłego, ludzkiego poczucia wstydu, empatii, odpowiedzialności.

Co gorsza, okazuje się, że kręci nawet duchowny, który co innego opowiadał w tamtych dniach, a co innego parę lat później. Ludzka pamięć jest aż tak zawodna? 

Ci ludzie powinni po prostu zniknąć z polskiej polityki. Może powinni znaleźć się w polityce rosyjskiej, niemieckiej, może francuskiej, ale z pewnością nie polskiej. Hańba! 

Ta przerażająca, wstrząsająca wyliczanka mówi wszystko:

Na dzisiejszej konferencji prasowej prokuratury, prokurator Marek Pasionek odczytał w jakim stopniu i czego dotyczyły nieprawidłowości związane z sekcjami zwłok z tragedii pod Smoleńskiem:
- w 2 przypadkach doszło do zamiany ciał -  Piotra Nurowskiego i Mariusza Handzlika
- w 9 przypadkach doszło do pomieszania ciał
- w grobie p. Natalii Januszko ujawniono ciała 5 innych osób
- w grobie p. Natalli - Świat znaleziono szczątki 1 innej osoby
- w grobie gen. Kwiatkowskiego wykryto 14 części ciała należących do  7 innych osób
- w grobie gen. Potasińskiego było 6 części ciała 4 innych osób
- w grobie duchownego Chodakowskiego połowę ciała od pasa w górę jest jego, od pasa w dół ciało należy do gen. Płoskiego, w którego trumnie stwierdzono tylko pół ciała
- w trumnie Lecha Kaczyńskiego fragmenty ciał 2 innych osób.
Dane, które podał prokurator Marek Pasionek, nie są liczbami ostatecznymi.

Nasze małe greckie wakacje III

Nasze małe greckie wakacje II

Nasze małe greckie wakacje

Zmarł Tomasz Burek

To bardzo smutna wiadomość w ten chłodny majowy „długi łykend”.

Pierwszy raz zetknąłem się z twórczością krytyczną Tomasza Burka w ponurych latach osiemdziesiątych – była to wydana w podziemiu książka pod charakterystycznym tytułem „Żadnych marzeń”. Ostatnią zaś książką, jaką czytałem tego autora, był chyba „Dziennik kwarantanny”, a więc rzecz wydana grubo ponad 10 lat temu. Czekałem zresztą na coś nowszego, ale autor raczej nie publikował książek zbyt często. A „Niewybaczalne sentymenty” niestety nie trafiły w moje ręce.

Od czasu do czasu napotykałem jego teksty w Internecie lub czasopismach. Pamiętam na przykład ten poświęcony „Afazji polskiej”. A choć nie śledziłem na bieżąco dokonań wybitnego krytyka i choć nie podzielałem wszystkich jego fascynacji literackich, to jednak zawsze jego wypowiedzi czytałem z zainteresowaniem. Należał bowiem do autorów osobnych, nie kojarzących się z głównym nurtem. W czasach PRL-u od lat siedemdziesiątych angażował się w działalność opozycyjną. W ostatnich czasach należał do tych pisarzy, którzy w swoich wyborach politycznych zdecydowanie nie zaliczali się do typowego literackiego establishmentu reagującego histerycznie na najnowsze zmiany na politycznej scenie. Nie zawsze musi to być powód do chwały, ale jednak...

Wieczne odpoczywanie, racz mu dać Panie...

Autorzy, których nigdy nie przeczytam. Przypadek III – Olga Tokarczuk

Olga Tokarczuk miała w moim przypadku tego pecha (albo było to moje szczęście), że stała się popularna, kiedy akurat mnie nie było w Polsce. Przeciwnie do pisarstwa Jerzego Pilcha, z jej pisaniną wcześniej nigdy się nie zetknąłem. Gdy wróciłem, zobaczyłem, że jest taka autorka i nawet mi zaimponowało, że założyła swoje własne wydawnictwo, by publikować swoją prozę.

Wiele razy wówczas obiecywałem sobie, że któregoś dnia sięgnę po jej książki. Pewną nieufność, jak zwykle zresztą w przypadku literatury, budziła we mnie jej sława i przychylne opinie krytyki. Jednak mijały dni, tygodnie i miesiące, a jeśli kupowałem coś w księgarni, to były to książki innych autorów. Różne okoliczności sprawiły zresztą, że w pewnym momencie nie czytałem tak dużo jak dawniej (nowa absorbująca praca, brak czasu, a jeśli już jakaś lektura, to związana z tym, co robiłem), a jeśli miałem już trochę wolnych chwil, to siłą rzeczy sięgałem po to, czego byłem pewny.

Któregoś dnia jednak, myszkując po księgarskich półkach, natknąłem się na zbiór opowiadań. Nie pamiętam już, czy były tam opowiadania tylko Tokarczuk, czy również innych autorów. Może tylko pani Tokarczuk. Książeczka była, jeśli mnie pamięć nie myli, niewielka. Opowiadanie było o szafie. W każdym razie już na pierwszy rzut oka były to jakieś popłuczyny po Freudzie, Jungu i tym podobnych sprawach. Może gdyby napisał to ktoś na początku XX wieku, bawiłoby mnie jako ramotka z przeszłości. Ale to napisała współczesna polska pisarka! Czytałem i już wiedziałem, z czym mam do czynienia. Opowiadanie było tak idiotyczne, że praktycznie było parodią samego siebie (chyba niezamierzoną, pisaną serio). Aż nie chciało mi się wierzyć, że ktoś może jeszcze takie epigońskie parapsychologiczne idiotyzmu wypisywać u schyłku XX wieku (bo był to koniec lat dziewięćdziesiątych, a może już początek nowego stulecia).

Odłożyłem, niedokończywszy, książeczkę na półkę i odechciało mi się lektury wytworów pani Tokarczuk. Choć wielokrotnie jeszcze widziałem jej książki i spotykałem się z zachwytami krytyki, nie kusiło mnie, by eksperymentować dalej. Nie widziałem potrzeby.

Kolejne zresztą publikacje, o jakichś dziwacznych tytułach, w których autorka radziła komuś prowadzić pług przez czyjeś kości, skutecznie zniechęcały do wszelakiej lektury. Wystarczyło mi też zdjęcie pisarki czy to na jakiejś stronie internetowej, czy to w jakimś periodyku literackim, a może w tzw. „tygodniku opinii”, na którym wyglądała jak zamyślony Mickiewicz na Judahu skale – nawet w tym była epigonką (brakowało jej chyba jedynie bokobrodów)! I przy tym jeszcze imitowała faceta.

Kontrowersje wokół filmu Agnieszki Holland na podstawie powieści pani Tokarczuk, sam opis tego filmu dokonany przez reżyserkę, a także przez krytyków zarówno zachwalających, jak i zjeżdżających ten film, także utwierdziły mnie w mniemaniu, że moja niechęć po lekturze opowiadania o szafie była jak najbardziej uzasadniona. Na tę panią po prostu szkoda czasu. No i jeszcze ten początek wychwalanej przez krytykę ostatniej mega-powieści! Przytaczali go m.in. dwaj harcownicy Internetu – Coryllus i Toyah, więc jeśli ktoś chce, to sobie znajdzie. Ja nie chcę, mam dość, się napromieniowałem, nie zamierzam poświęcać na tę „tfurczynię” więcej czasu i energii, poza może tym tekstem.

Najwyższy już czas zacząć ćwiczyć strze... szcze...

Zdjęcie zrobione w Wilnie pod koniec lat osiemdziesiątych lub na początku dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Chrystus zmartwychwstał!

Tak ginie Europa 02

Trzy dłonie w grobie

Tak, taki koszmar muszą przeżywać ofiary katastrofy smoleńskiej (czy pewniej zamachu smoleńskiego). Takie rzeczy ujawniają przeprowadzone ostatnio ekshumacje. Nawet nie próbuję sobie wyobrażać, jakie to musi być bolesne dla rodziny tej młodej stewardessy.

I choćby nie wiem, co robić, choćby nawet ten rząd nie chciał wikłać tego koszmaru w politykę, pozostanie on sprawą zarówno polityczną, jak i ludzką tragedią. Bo przecież ktoś wcześniej nie dopuścił do otwierania tych trumien, ktoś nie wyraził zgody na zbadanie doczesnych szczątków tych ofiar przez niezależnych patologów, ktoś chyba nie chciał ujawnienia prawdy. Koszmar więc trwa.

Tak ginie Europa...

O Unii Europejskiej

„Jest przy tym wielkim paradoksem, że państwa Europy Wschodniej, które niedawno wyzwoliły się z komunizmu, wchodzą do struktury, w której spodziewały się znaleźć wolność, a w której odnajdą i spotkają się z inną formą wciąż żywego marksistowskiego totalitaryzmu”. 

Roberto de Mattei, Dyktatura relatywizmu, tłum. Piotr Toboła-Pertkiewicz i Emila Turlińska

To w końcu Polska jest samotna czy też nie?

Wybranie Donalda Tuska na przewodniczącego Rady Europejskiej wywołało różne reakcje. Wśród nich wyróżniło się przekonanie, że oto jesteśmy w Europie osamotnieni jako Polska. Ku swojemu zdumieniu usłyszałem to nie tylko od osób popierających rządy PiS-u, ale także  z ust przeciwnika obecnego reżimu.

To ostatnie jest bardzo ciekawe. Bo albo Donald Tusk jest Polakiem, albo nie jest. Albo reprezentuje w Radzie Europy polskie interesy, albo nie. Jeśli nie, to pytanie: czyje i jakiej ponownie wybrany przewodniczący jest narodowości? Radziłbym przeciwnikom PiS-u biadolącym nad osamotnieniem Polski przemyśleć sobie raz jeszcze, czy aby na pewno wiedzą, co mówią i nad czym biadają.

Żeby było śmieszniej jedynym kontrkandydatem był... Polak. 

Jeśli chodzi o sposób wybierania przewodniczącego (który otrzymuje z kieszeni podatnika horrendalne wynagrodzenie, niewyobrażalne dla przeciętnego zjadacza chleba, a potem będzie dostawać niezłą emeryturę), o realną politykę, którą uprawiają inne państwa europejskie, o interesy niemieckie, o to, czy PiS zaliczył wtopę czy była to celowa strategia, aby wyeliminować Tuska z polskiej polityki itp. – to już inne zagadnienia, warte z pewnością dłuższego tekstu albo kilku tekstów.

O kuszeniu Chrystusa na pustyni i o tym, czym jest niebo

„Heaven is not a place so much as it is a Person, or rather Three Persons. This one God vanquished an entire kingdom in one act. What absurdity, what folly, to consider now that Satan in the desert offered to the Kingdom of Heaven the kingdoms of the world in exchange for homage. In retrospect (for Satan has a memory), his humiliation must be increased all the more when he considers the profound idiocy of his temptation”.

 
Michael Voris, The Weapon

Diabeł spuszcza feminazistki z łańcucha

Czy to nie jest znaczące, że tuż przed Środą Popielcową, tuż przed rozpoczęciem Wielkiego Postu tzw. „feministki” wypuściły obrzydliwe wideo, które uwłacza prawdziwej godności kobiet?

„Nature Boy” na koniec karnawału

Internet przy swoich wadach pozwala na wiele rzeczy, które niegdyś były nie do pomyślenia. W pewnym sensie więc ubogaca. Gdybym chciał prześledzić np. różne wersje standardów jazzowych bez Internetu, to byłaby to niegdyś „mission impossible”. Teraz wystarczy kilka kliknięć myszą i można posłuchać różnych wersji i to z różnych niemal epok. 

Skąd zainteresowanie akurat tym motywem muzycznym? Ktoś, kto posłucha i przyjrzy się zamieszczonym filmikom, pozna raczej bez trudu. 

Na początek więc piękna interpretacja Nat King Cole’a, którego lubię w tej „nieprzesłodzonej” wersji, z jego triem i który, jak wyczytałem, jako pierwszy nagrał piosenkę „Nature Boy”. Potem wersja słynnego Franka Sinatry. Dla mnie nieco zaskakująca. Milesa Davisa nie trzeba rekomendować – każdy, kto nie znał, a lubi jazz, z chęcią posłucha – po prostu nostalgiczne cudeńko. I na koniec coś odmiennego, niezupełnie już może jazzowego – Aurora – a od tego się jakby zaczęło. I to jest już naprawdę zupełnie inna epoka. I inne strachy. 

Można by tutaj dodać parę jeszcze innych intrygujących wersji, ale poprzestańmy na tych. Kto zechce, znajdzie sobie resztę. Warto poszukać – jest jeszcze kilka pięknych, nietuzinkowych interpretacji.

Czy papież może się mylić?

Wiele osób, także wiernych katolików, ma zupełnie mylne pojęcie o nieomylności papieża. Zamieszanie związane z adhortacją Amoris laetitia powinno być znakomitą okazją, by nieco rozjaśnić tę kwestię. Dzięki portalowi PCh24 możemy obejrzeć komentarz Michaela Vorisa na ten temat:

Ubabrany jak świnia święty

Pewien wybitny polski uczony, myśliciel, autorytet i zbawca narodowej gospodarki, oburzając się na sposób, w jaki potraktowano polskiego mędrca, ojca narodu, skoczka przez płot i noblistę (bo ośmielono się podać, że ekspertyzy grafologiczne potwierdzają podpisywanie przez niego kwitów i pobieranie wygranych w „totolotka”), stwierdził:

„Gdyby Kościół katolicki stosował takie same zasady jak oni, to połowa świętych nie byłaby świętymi. Na czele ze świętym Pawłem”.

Nasz wielki autorytet i chluba narodu zapomniał o jednym: ci święci żałowali swojej przeszłości, odpokutowali ją, przemienili swoje życie, a nawet oddali za Chrystusa życie (jak przywoływany tutaj sam św. Paweł). Oni nie kluczyli, nie wykręcali się i nie zaprzeczali, że kiedyś postąpili źle, a nawet uważali się za najmniejszych i najgorszych ze wszystkich ludzi (ponownie – można sprawdzić, co św. Paweł pisał o sobie samym).

No tak, ale komuś z tak szlachetną przeszłością, kto pewnie jeszcze gdzieś w szufladzie biurka przechowuje z sentymentu czerwoną legitymację, trudno to zrozumieć. I nie ma się co dziwić. W końcu jest specem od ekonomii, a nie od wyrzutów sumienia.

Marsz za życiem – Marsz za śmiercią

W mediach wciąż jeszcze można przeczytać wiadomości z wczorajszego Marszu za życiem w Waszyngtonie, w którym udział wziął również wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Tymczasem w zeszłą sobotę odbył się tzw. „Marsz Kobiet”, który był dość zasmucającym wydarzeniem i chyba stosowniejszą nazwą byłaby "Marsz za śmiercią". Może warto przypomnieć i tamto wydarzenie, tak odmienne od wczorajszego. Dość emocjonalny komentarz wygłosił na jego temat Michael Voris (polskie napisy):

Aborcja i dwa światy polityki

Kiedy polski polityk prawicowy mówi, że będzie bronił życia nienarodzonych, to mówi.

Kiedy amerykański polityk prawicowy mówi, że będzie bronił życia nienarodzonych, to broni. Tuż po objęciu urzędu. Od razu.

Corner Shop: „The Great Heresies” – taka niepiękna katastrofa

W pięćsetną rocznicę reformacji warto byłoby sięgnąć po jakąś pozycję związaną z tematem, a przynajmniej choć częściowo tego tematu dotyczącą. Wydaje mi się, że Hilaire Belloc może być tutaj trafnym wyborem jako autor nietuzinkowy, a przy tym zaliczany do grona wybitnych pisarzy katolickich języka angielskiego. 

Kontrowersje związane ze świętowaniem okrągłej rocznicy wystąpienia Marcina Lutra, kwestie udziału hierarchów Kościoła katolickiego w tych obchodach, a nawet samego papieża Franciszka (sporo szumu wywołała jego obecność na uroczystościach w Szwecji) to również znakomity pretekst, by zapoznać się nie tylko z historią reformacji, ale dowiedzieć się nieco więcej o zjawisku herezji jako takiej. 

„The Great Heresies. An Examination of Religion” to jedna z tych publikacji Belloca, która zdaje się wciąż cieszyć dużym zainteresowaniem zarówno czytelników, jak i wydawców, sądząc choćby po ilości wznowień dokonanych przez różne oficyny wydawnicze, mimo dostępności angielskiego tekstu również w Internecie. Notabene Belloc nie ma tyle szczęścia do polskich tłumaczeń, co jego współpracownik i przyjaciel, jakim był Chesterton, a przecież znajomość autora „Ortodoksji” bez Belloca to znajomość niepełna. Wszak przezwano ich niegdyś „Chesterbelloc” jakby stanowili jedną istotę. 

Książka Belloca skupia się na kilku epizodach w historii Kościoła, które zdaniem autora są znaczące, a które mogły stanowić (albo stanowiły) katastrofalne zagrożenie dla naszej cywilizacji. Choć zdaniem autora spory teologiczne nie są jedynie teoretycznymi sporami grupki oderwanych od rzeczywistości pięknoduchów, a mają wpływ na rzeczywistość większy, niż niektórzy sobie wyobrażają, to autor wybiera tylko te, które były szczególnie znaczące: arianizm, mahometanizm, herezja albigeńska, reformacja i faza nowożytna.

 Każdy czytelnik bez wątpienia zatrzyma się w tym wyliczeniu na mahometanizmie. Islam jest przecież postrzegany jako osobna religia. Tymczasem Belloc traktuje ją jako herezję chrześcijaństwa, podążając zresztą tropem ojców Kościoła. Podkreśla, że różni wyznanie Mahometa od innych herezji zwłaszcza to, że w przeciwieństwie do nich jeszcze nie wygasło, a zdaniem Belloca każda z herezji zmierza ku wymarciu, nawet jeśli pewne jej symptomy utrzymują się jeszcze w społeczeństwie przez dłuższy czas. Tymczasem islam wciąż przejawia niepokojącą żywotność. Co ciekawe – i co z pewnością przyczyniło się do popularności tej książki – autor stwierdza to wówczas, kiedy wydawało się, że właśnie islam jest już w fazie zamierania, a przynajmniej stagnacji i upadku dawnej potęgi (książka została napisana jeszcze przed II wojną światową). Tymczasem Belloc wieszczył powrót mahometanizmu, jakby przewidywał wstrząsy dzisiejszej epoki. Te partie książki czyta się niemal jak proroctwo. 

Jeśli chodzi o rozdział poświęcony reformacji, to ciekawe dla współczesnego czytelnika może być to przede wszystkim, że samą reformację Belloc nie traktuje jako jedną herezję, ale bardziej jako ruch, w którym widoczne były różne typy herezji, a tym, co je jednoczyło, była niechęć do autorytetu Rzymu i odrzucenie go. Autor „The Great Heresies” podkreśla przy tym, że uczestnikom tego wielkiego zamieszania nie chodziło tak naprawdę z początku o rozbicie chrześcijaństwa, dopiero splot różnorodnych czynników, wśród których niebagatelną rolę odegrał geniusz Jana Kalwina, doprowadził do kataklizmu, jakim było podzielenie Europy. 

Belloc nie ukrywa bowiem, że uważa reformację za katastrofę, która skutkowała m.in. fatalnymi pod względem społecznym skutkami w XIX wieku, choć niewątpliwie początkowo nadała pewną dynamikę krajom protestanckim. Pisarz w najmniejszym stopniu nie był piewcą dzikiego kapitalizmu, który pozbawiał wielkie masy społeczeństwa wolności. Z pewnością też nie zachwycał go socjalizm czy komunizm, który dążył do pozbawienia człowieka własności zabezpieczającej jego niezależność od państwa. Był Belloc też wrogiem państwa opiekuńczego. Niektóre jego uwagi pod tym względem mogą zapewne szokować współczesnego czytelnika przyzwyczajonego do opieki państwa, które ingeruje we wszelkie sfery życia osobistego. 

Interesujące są również analizy dotyczące „fazy nowożytnej”, próba ogarnięcia zjawiska, dla którego jeszcze Belloc nie miał sprecyzowanej nazwy, gdyż przecież był obserwatorem niejako z wewnątrz, nie mogąc ogarnąć całości zjawiska jednym rzutem oka. Wiele spostrzeżeń wydaje się celnych. W innych przypadkach Belloc mylił się co do tempa następujących zmian. Faktem jest natomiast, że trafnie przewidział, iż nowa epoka będzie atakiem dążącym do całkowitego zniszczenia Kościoła katolickiego. 

Współczesny czytelnik bez wątpienia znajdzie w książce wiele cennych przemyśleń. Może wręcz zaskakiwać, jak przenikliwym obserwatorem był Belloc, choć sam zdawał sobie sprawę, że zjawiska historyczne to procesy długofalowe i precyzyjne ich zdefiniowanie w trakcie trwania jest niezwykle trudne. Jak bardzo adekwatne dla naszych czasów są uwagi autora „The Great Heresies” może obrazować choćby fakt, że już Belloc pisze o... banksterach. Wprawdzie sam nie wpadł na to, by ukuć taką właśnie nazwę, ale fragmenty poświęcone systemowi bankowemu i lichwie czyta się, jakby powstały właśnie teraz. 

Warto również na zakończenie tej pobieżnej recenzji zwrócić jeszcze uwagę na jedną rzecz. Może najistotniejszą, bo ważną dla zrozumienia samej herezji jako zjawiska. Otóż Belloc podaje jej definicję, którą w najprostszych słowach można wytłumaczyć mniej więcej tak: herezja to nie jest totalne zaprzeczenie systemu, przeciwko któremu występuje. Ona bazuje na istniejącym już systemie, wymienia jednak jakiś istotny dla tego systemu element, powodując tym samym, że system nie jest już ten sam. Z pozoru taki system może nawet wyglądać na pierwszy rzut oka podobnie. Jednak konsekwencje zmiany są niebagatelne. W przypadku religii, która jest podstawą kultury, oznacza to wpływ nie tylko na życie indywidualne, ale na cały organizm społeczny. Stąd Hilaire Belloc przyrównuje znaczenie ważnych kontrowersji teologicznych do znaczenia rozstrzygających bitew, które zmieniały bieg historii. 

Zakończę te parę refleksji po lekturze małą dygresją, która niezupełnie dotyczy tylko Belloca. Otóż czytając książki z literatury angielskiej niejednokrotnie uświadamiam sobie, jak cenną serią jest (a może była?) popularna seria Biblioteki Narodowej Ossolineum. Staranne przygotowanie tekstu, przypisy, bibliografia, obszerna przedmowa – to elementy, które ułatwiają współczesnemu czytelnikowi obcowanie z dziełami literatury nie tylko z odległej przeszłości. Popularne, tanie wydania klasyki literatury angielskiej czy światowej w tym języku niestety nie są tak pieczołowicie opracowane. Choć ich zaletą jest cena (będąc w Anglii, a potem w Irlandii zgromadziłem sobie małą biblioteczkę, a każdy tom kosztował tylko jednego funta), to zwłaszcza dla obcokrajowca (choć sądzę, że nie tylko) mankamentem jest brak tego, co znajduje w serii Ossolineum. Dzieła klasyczne padają też ofiarą pospiesznego, niestarannego wydania. I niestety książki Belloca do nich należą. A przykład widać już choćby na okładce. Pozostawiam czytelnikowi odkrycie, o co chodzi.

Hilaire Belloc, The Great Heresies. An Examination of Religion, World Library Classics, Lexington, KY 2012.

Aborcyjne kłamstwa, smutna rocznica i skrucha

Wczoraj minęła smutna rocznica procesu, który przyczynił się do legalizacji aborcji w Stanach Zjednoczonych, tzw. procesu „Roe vs. Wade” z 22 stycznia 1973. 

Warto przypomnieć tę smutną rocznicę, bo jest ona przykładem jeszcze jednego kłamstwa na temat aborcji. Jak podaje portal LifeSiteNews, młoda Jane Roe miała być rzekomo ofiarą gwałtu, ale było to kłamstwo. Została wykorzystana przez ruch proaborcyjny. 

Teraz Jane Roe – Norma McCorvey żałuje swojego czynu. W krótkim filmie opowiada swoją historię (polskie napisy po włączeniu funkcji):

Amerykanie jako zło konieczne?

Wiele jest ostatnio radości w rządzie i w prawicowych mediach (z pewnymi wyjątkami) z powodu „wkroczenia” wojsk amerykańskich na tereny Polski. Ma to być koniec Jałty. Ma to być powód do optymizmu i nadziei. Amerykanie obronią nas przed agresją ze Wschodu albo... skądinąd. Różni eksperci mówią też, że jest to obecność symboliczna, ale...

Patrzę na to z pewną dozą sceptycyzmu. Wprawdzie nie posunąłbym się tak daleko, by mówić o „okupacji amerykańskiej”, jak robią to niektórzy – raczej uznałbym takie sformułowanie za absurdalne, już choćby z tego względu, że sami się o to prosiliśmy – ale przypomina mi się Konrad Mazowiecki. No, cóż... on też miał doskonały pomysł.

Nasuwają mi się jednak przynajmniej dwie niewesołe refleksje z tym związane.

Pierwsza jest taka, że to raczej smutne, kiedy na swoim terytorium ma się wojska silniejszego sojusznika. Smutne, bo oznacza to, że sami nie jesteśmy w stanie się obronić, a przynajmniej bronić się do czasu odsieczy mocniejszego od nas sprzymierzeńca, który gwarantowałby pomoc w sytuacji, gdyby sprawy potoczyły się naprawdę źle i groziłaby nam zagłada i utrata niepodległości. Lepiej by było, gdybyśmy to my byli tym silniejszym.

Druga refleksja dotyczy w zasadzie do pewnego stopnia tej analogii z Konradem Mazowieckim. Nie twierdzę, że Amerykanie nagle zwrócą się przeciwko nam i wykroją sobie na naszym terytorium osobne państewko z wielkim mistrzem i tak dalej. Myślę sobie jednak, że łatwo jest wprowadzić obce wojska na swoją ziemię, a trudniej się ich pozbyć. Zwłaszcza, jeśli są to wojska silniejszego sojusznika.

Z tą refleksją wiąże się też drugi aspekt. A mianowicie: któż zagwarantuje, że Stany Zjednoczone będą stale tym miłośnikiem wolności i demokracji, za jakiego je uważamy? I czy w ogóle Stany jeszcze tej wolności bronią?

Zwycięstwo Trumpa wydaje się powstrzymywać, przynajmniej na pewien czas, te złe tendencje, które nasiliły się za rządów Obamy, a które pewnie spotęgowałyby się niemożebnie za władania pani Clinton. Jakie to tendencje? A choćby takie, że Stany po raz pierwszy znalazły się na liście krajów łamiących wolność religijną. To stamtąd też głównie idzie ta cała absurdalna rewolucja kulturalna, która głosi m.in., że chłop może być babą, baba chłopem albo nawet i tym, i tym. Za chwilę może się okazać, że ktoś w głębi duszy czuje się psem i jakiś sąd zagwarantuje mu stosowną opiekę właściciela i regularne wyprowadzanie na spacer z możliwością załatwiania się pod drzewkiem. Dorzućmy do tego naciski na promowanie dostępu do aborcji i in vitro, i paru innych jeszcze kwestii (jak na przykład klub wyznawców szatana dla dzieci), a mamy cały nieprzyjemny pakiet, a nawet istną puszkę Pandory.

I wyobraźmy sobie, że oto te wojska stacjonują u nas, a w USA rządy obejmuje jakaś Hilary Clinton albo inny Obama do entej potęgi i dalej prowadzi tę swoją rewolucję kulturalną pod hasłami „wolności, braterstwa i demokracji”, a oto w Polsce w tym samym czasie mamy jakiś konserwatywny rząd z prawdziwego zdarzenia, który np. wprowadza całkowity zakaz aborcji, zakazuje in vitro, nie zgadza się na tzw. „małżeństwa” homoseksualne i generalnie promuje te chrześcijańskie wartości, na których zbudowana została Europa. Lepiej – promuje wartości, kodeks moralny głoszony przez Kościół katolicki (o zgrozo!). Wyobraźmy sobie dalej, że wszelkie naciski ekonomiczne, próby wpływania na media, restrykcje, agentura wpływu, czarne marsze feminazistek i tym podobne nie działają. Ktoś mógłby wpaść na myśl, że należałoby wykorzystać te amerykańskie wojska i przywrócić „porządek i demokrację” nad Wisłą. A wówczas...

Tak sobie gdybam, dyletant w sprawach wojskowości. Jak mawiali starożytni: „si vis pacem, para bellum”. Czyli powinniśmy uzbroić się po zęby i pozbyć się tych bratnich wojsk w cholerę.

Autoportret w skradzionym tle

Pozwoliłem sobie bezczelnie wykorzystać dla swojego „autoportretu” jedną z tzw. „monotypii” wrocławskiej artystki Edyty Purzyckiej. Akurat ta należała do tych, które podobały mi się na dzisiejszym wernisażu najbardziej. Oczywiście autorka ma pełne prawo mnie zamordować za taki brak szacunku dla sztuki. Tym bardziej, że barwy już też pewnie są nie takie.

Kto interesuje się sztuką współczesną i coś z niej rozumie albo ma przynajmniej wrażliwość na barwy i ich kompozycję, powinien zajrzeć do Galerii Pod Plafonem we Wrocławiu. Wystawa „Monotypie” Edyty Purzyckiej będzie dostępna do 31 stycznia 2017.

Rzym I – Plac św. Piotra

Na pl. św. Piotra najlepiej znaleźć się o świcie. Wówczas można na przykład zobaczyć coś takiego, ale nie tylko...

Florencja raz jeszcze

Do Florencji, tak jak do wielu innych miast i miasteczek włoskich, z pewnością warto wybrać się na dłużej niż jeden dzień tylko. 

Miasto ma w sobie coś swojskiego, jakby nieco znajomego z Krakowa, Lwowa czy innych miast polskich. Choć bez wątpienia nie do końca to samo. Mimo gigantycznych budowli nie przytłacza, tak jak przytłaczał mnie industrialny Turyn. Tu niewątpliwie warto mieć czas na powolne zwiedzanie, na wędrówkę po mieście z dobrym przewodnikiem pod pachą. Myśmy tylko trochę to miasto „liznęli”. 

W pamięci niewątpliwie zostaje imponująca katedra Stanta Maria del Fiore (zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz), słynny Most Złotników, plac przed Palazzo Vecchio z rzeźbami Giambologni i Ammantiego, niesamowity obraz widziany krótko, zbyt krótko w pewnym kościele oraz... restauracja czy też kawiarnia o swojsko brzmiącej nazwie: „Paszkowski”. Nie założył jej jednak polski powstaniec styczniowy, jak mylnie powiedziała nam, sympatyczna zresztą, przewodniczka (chyba, że to mnie się mylnie zakonotowało). Ma to miejsce wprawdzie związek z owym powstańcem, ale taki, że był to jego syn. I nie założył on tej kawiarni (gdyż był producentem piwa), choć nadano jej jego imię. Historia jest jednak nie mniej ciekawa, a po ilustrowany zdjęciami tekst i informacje, skąd ta nazwa, odsyłałam na bloga „W altanie przy kawie”. 

Warto notabene przysiąść sobie w Ristorante Paszkowski na obiad. Dobre wino, dobre jedzenie i sympatyczna obsługa, która mówi po angielsku (choć nie po polsku niestety). 

Aha! I nie można zapomnieć o Dantem rzecz jasna.

Florencja XVII – skutery

Florencja XVI – okna, okna

Florencja XV – pogańska golizna drzewkiem cytryn zakryta

Orszak Trzech Króli i diabelskie kuszenie

Florencja XIV – dobrze znana (pogańska) golizna 02

Prezydent Duda ma romans na boku

Jak funkcjonują media w Polsce? Widać to na przykładzie ostatniej afery z „polskim Kennedym”. Gdyby nie zdjęcie zrobione komórką przez pasażera samolotu, a następnie puszczone w obieg w Internecie, prawdopodobnie jeszcze długo o całej sprawie byśmy nic nie wiedzieli. 

Czy romanse „nowoczesnego” polityka mnie ekscytują? Nie, nie bardzo. Co najwyżej tyle, że cała ta „love story” pokazuje, z jak żałosnymi politykami opozycji mamy do czynienia. Są gotowi wzniecić pożar, doprowadzić do destabilizacji państwa, wykreować w mediach zagranicznych ponury obraz „kaczystowskiej” dyktatury, po czym w samym środku tego wszystkiego wyjechać sobie na Maderę lub w inne rejony, gdzie mróz i „zamordystyczny” reżym nie będzie psuł im upojnej sylwestrowej zabawy. 

Ale to nie wszystko. Czy pamiętacie, Państwo, jak media spekulowały nad nieobecnością Agaty Dudy na uroczystościach państwowych u boku męża? Drążono temat, domyślano się rozpadu małżeństwa, spięć małżeńskich i licho wie czego jeszcze. Tymczasem sprawa wyglądała, jak się nie mylę, dość prozaicznie – po prostu żona prezydenta zajmowała się chorym ojcem. 

A może przypominacie sobie, jak analizowano zdjęcia i nagrania z pewnej uroczystości, w której udział brali Andrzej Duda i Jarosław Kaczyński? Spekulacjom nie było końca (i chyba do tej pory niektórzy drążą temat). 

Tymczasem gdzieś na boku trwał sobie romans. Może nawet już od dłuższego czasu. Może od maja. A może dłużej. Nie, nie prezydenta Dudy i nie jego żony. Nie Jarosława Kaczyńskiego. Romans „nowoczesnego polityka”. Wymarzony temat dla tabloidów. I co? I nic.

Dwie filozofie życia

„Actually, there are only two philosophies of life: one is first the feast, then the headache; the other is first the fast and then the feast”.

Abp. Fulton Sheen, Life of Christ

Z cyklu: Myszkując po Internecie

Celebryci w oparach absurdu

Wspominałem już na tym blogu, że niektórzy obywatele Polski zdają się żyć w rzeczywistości wirtualnej. Chyba najbardziej predestynowani do takiego życia są aktorzy. I to się (niestety) potwierdza: